Daylight come - een afspeellijst van Moussa Rasé
De afspeellijst zet ons bij dag en dauw aan het werk op de loskade van Harry Belafonte's "Banana Boat", een calypso-style worksong. Daylight come; hùn shift is ten einde, tijd om de balans van de arbeid op te maken.
Het ochtendjournaal brengt echter droevig nieuws. "Ode to Billie Joe", een nummer oorspronkelijk van Bobbie Gentry, hier in een jazz-versie van Nancy Wilson, verhaalt hoe een familie uit de Mississippi Delta omgaat met de tragische zelfdoding van Billie Joe McAllister. De man is vanochtend van de Tallahatchie-brug gesprongen.
Maar neen, help! Stop de gelatenheid! De wereld staat op zijn kop, ik wil er uit! In 2016 had Damon Albarn, oprichter van The Gorillaz, een donkere fantasie waarin Donald Trump - toen nog niet eens republikeins kandidaat - president zou worden wat het einde van de wereld aankondigde. Het resultaat van deze profetisch kwade droom is "Let Me Out", een samenzwering met Mavis Staples en Pusha T.
Mama, they tried my patience
Obama is gone, who is left to save us?
So together we mourn, I'm praying for my neighbors
They say the devil's at work and Trump is calling favors
You say I'm dangerous, I speak for the nameless
Let Me Out - Gorillaz
De twaalf muzikanten rijke band Nubyian Twist staat gekend om zijn eclectische mengeling van musziekstijlen, van soul over hip hop tot reggae en sky. In het funky Straight Lines wordt de zachte stem van zangeres Nubiya Brandon ondersteund door jazzy blazers, strookjes hiphop en af en toe traditionele percussie.
Once In A Lifetime is een antwoord van Angelique Kidjo uit Benin op de in de jaren '80 uitgebrachte en door Afrikaanse polyritmiek geïnspireerde gelijknamige versie van The Talking Heads. Angelique Kidjo versterkte de Afrikaanse elementen in het nummer en voegde in verschillende Afrikaanse talen nieuwe tekst toe die reciteren over de bestaansrechten van de bevolking.
"Suggah Daddy" is een chaotisch, zeer groovy en funky gesampled nummer. Door de fascinerende gelaagdheid is het niet gemakkelijk toegankelijk, maar bij elke nieuwe luisterbeurt komt een nieuwe nuance aan het oppervlak. D'Angelo, de zwarte messias, erkent schatplichtig te zijn aan niemand minder dan James Brown, Curtis Mayfield, Marvin Gaye, Sly Stone en Prince. De overgang naar Sly & The Family Stone is dan ook heel vlot gemaakt.
In de beginjaren '70 heerste onder de zwarte bevolking van de Verenigde Staten een neerslachtige stemming. De euforie die de flower-powerrevolutie in de jaren '60 met zich mee bracht, werd gesmoord door politieke moorden en excessieve politionele agressie tegen zwarten, terwijl de burgerrechtenbeweging een dieptepunt kende. Sly Stone, lid van Sly & the Family Stone die in 1968 op het Woodstock festival nog een energiek optreden verzorgde, raakte enkele jaren later aan de drugs en belandde in een neerslachtige stemming. Als een eenzaat werkte hij in de jaren 1970 - 1971 aan geluidsopnames van zichzelf, begeleid door een drummachine. Hij bewerkte sound overmatig, overdubte en herwerkte opnieuw. Pas in tweede instantie werden ook de overige bandleden toegevoegd, waarna het geheel andermaal bewerkt werd. Het resultaat was het album "There's a Riot Goin' On", dat oorspronkelijk de titel "Africa Talks to You" met zich mee kreeg. Het werd een donker album met eerder deprimerende grooves. Het nummer "Family Affair" werd een hit, het album was een inspiratiebron voor heel wat andere artiesten uit de periode en zette zelfs de Rolling Stones aan tot het album "Exile on Main St.". Meest opvallend in het album van Sly & The Family Stone is misschien wel de titeltrack: het nummer "There's a Riot Goin' On" bevat... enkel stilte. Sly Stone gaf als verklaring hiervoor dat er eenvoudigweg geen rellen zouden mogen zijn.
"Baby Boy" is een ontroerende ode van "Childish Gambino" - Donald Glover - aan zijn pasgeboren zoon:
In de remix "What More Can I Say" van NxWorries ("No Worries") verhaalt de zanger hoe moeilijk het is om in de pas te lopen, net omdat men het je zo moeilijk maakt. Treurende violen gaan in duet met de laid-back baslijn, onder begeleiding van een warme blazerssectie. De jaren '70 blijven steeds nabij. Wil je de kleine fragmentjes opsporen, dan kom je uit bij samples van het gelijknamige nummer "What More Can I Say" van The Notations in combinatie met de ballad "Good to Get Away" van Brenda en Philip Nicholas en "Nights Like This" uitgebracht door After 7.
Weten we niet meer wat te zeggen, zijn we sprakeloos, toch houden we stand. Eddie Kendrickx, voormalig bandlid van The Temptations, maakt met "My People... Hold On" een bijna religieus statement, smekend om gezond verstand bij de sociaal onrustige Afro-Amerikaanse gemeenschap. Het nummer grijpt met de gospelachtige vraag-antwoordpatronen en de hypnotiserende percussie terug naar de West-Afrikaanse roots. "In peace let us trust, before we turn into the ashes of dust". (And one day we'll have a better world?)
De ochtenddauw is intussen verdampt, de hete middagzon brandt al op onze schouders. We wijden ons opnieuw aan de noeste arbeid. In de jaren '60 reisden bluesliefhebbers naar het zuiden van de Verenigde Staten, aangestoken door de British Blues Revival, op zoek naar aloude blueslegendes. Ook muziekkenner Alan Lomax haalde meerdere blueslegendes van onder het stof. In de "Parchman Farm Prison" maakte hij verscheidene opnames, waaronder het nummer "I'll be So Glad when the Sun Goes Down". Jaimeo Brown Transcendence wekte de worksong opnieuw tot leven door hem in een jasje te stoppen van experimentele jazz onder de titel "Be So Glad". Het nummer heeft ook een leuke videoclip.
In een bluesy mood gaan we over naar R.L. Burnside. Ook deze Robert Lee tuimelde - net als ondergetekende - de bluesmuziek in na het beluisteren van John Lee Hooker's "Boogie Chillen". R.L. Burnside was een laatbloeier: geboren in 1926 dateert zijn eerste opname pas van 1969. In "Bad Luck City" beantwoordt hij "talkative blues" met een refrein gezongen met een falsetto stem. Het geheel wordt begeleid door een repetitieve, zweverige bastune en aangevuld met moderne scratch-effecten.
Na alle lieve woordjes wordt het tijd voor een intermezzo met wat vuilbekkerij. We luisteren een kort telefoongesprek tussen "Kim & Cookie" af. 't Ging zo snel, het hoogtepunt was snel voorbij. "A minute mothafuckin man", zoals ze zeggen. Het antwoord van de heren is dynamisch, beleefd energiek en verrassend. Je moet het horen om het te geloven. "I'll Call B4 I Cum".
Ephemerals spoort je in een poëtische rap aan om ontsnappen uit de stad met het jazzy "And If We Could, We'd Say". De laatste minuut gaat het nummer geheel in "reverse". Verder op zoek naar onze wortels beluisteren we "Rootless Tree", een delicaat en toch energetisch nummer van Still in the Woods, een nummer waarin je steeds ritmischer heen en weer slingert tussen traditionele percussie, de basgitaar en het keyboard, begeleid door de mooie stem van Anna Hauss.
Moonchild laat in het dromerige "Run Away" verstaan dat ze een blijver is. Het nummer voelt zonnig en warm aan. Met "Scratch That" brengt DJ Koze volgens De Morgen een "kosmos aan details" waarmee we ontsnappen naar een zuurzoete en soms melancholische fantasiewereld.
In "Prayer to the Saint of the Brokenhearted" laat Soni langs vinnige percussie haar warme stem met Engelse en Afrikaanse woorden glijden in een stijl die ze zelf als "New African Soul" bestempelt. Het nummer herinnert aan het feit dat de hopeloze situatie die een gebroken hart met zich mee brengt, toch steeds kans biedt op herbronning.
Met een krachtige funky soulstem staat Nicole Willis in "Still Got A Way To Fall" hand in hand met het UMO Jazz Orchestra.
Ash Walker en trompettist Yazz Ahmed brengen ons in vervoering met een slepende baslijn, fijne Arabische gitaarklanken en sterk hypnotiserende trompetgeluiden. Het geheel kreeg de titel "Bagger" en schrijdt vooruit in een bijna oosterse bolero.
"Water" is dan weer een dromerig, bijna volledig instrumentaal nummer dat zich golvend verspreid over een druppelende beat, met een refrein dat smeekt om water. Bij het nummer hoort een zwart-wit film met beelden van de reis naar Ghana die vocaliste en violiste Sudan Archives maakte in kader van een muzikaal project voor kinderen.
Na het heilzame slokje water, krast het immens aangrijpende, bijna ceremoniële "Blood" van Algiers diep in je ziel. Boven het geluid van de met zweepslagen voortgedreven chaingang hoor je de smachtende, rouwende tot bijna hopeloze zang. De gitaren huilen spookachtig, de bas kreunt, de tamboerijnen hijgen dreigend. DJ Moussa vertelt: "Algiers is natuurlijk de hoofdstad van Algerije, maar in dit geval verwijst het naar de naam van een volkse wijk in New Orleans aan de overkant van de Mississippi. Tijdens Katrina werden vluchtelingen uit die wijk beschoten op de brug over de rivier door rijkere inwoners van de linkeroever".
"Suggah Daddy" is een chaotisch, zeer groovy en funky gesampled nummer. Door de fascinerende gelaagdheid is het niet gemakkelijk toegankelijk, maar bij elke nieuwe luisterbeurt komt een nieuwe nuance aan het oppervlak. D'Angelo, de zwarte messias, erkent schatplichtig te zijn aan niemand minder dan James Brown, Curtis Mayfield, Marvin Gaye, Sly Stone en Prince. De overgang naar Sly & The Family Stone is dan ook heel vlot gemaakt.
"Baby Boy" is een ontroerende ode van "Childish Gambino" - Donald Glover - aan zijn pasgeboren zoon:
Little hands, little feet
Tiny heart, tiny beat
Oh, thinkin' about the time we spent falling in love, in love
I don’t wanna leave you, I don’t want him to see you
But oh, when mama cries from daddy’s lies
Oh my, please don’t take him away, no, no, no
Don’t take him away
...
And there was a time before you
And there will be a time after you
Though these bodies are not our own
Walk tall, little one, walk tall
Let me hold you, let me hold you
Baby Boy - Childish Gambino
Gambino wou over zijn vaderschap weinig informatie delen met de buitenwereld, wat hij weergeeft met de zin "I don't want him to see you". In de laatste strofe refereert hij naar de roman "Between the World and Me" van Nehisi Coates, geschreven als een brief aan zijn tienerzoon over de gevoelens, de gevaren en de harde realiteit waarmee een zwarte in Amerika te maken krijgt. Het boek legt nadruk op het feit dat zwarten door de heersende sociale krachten geen aanspraak kunnen maken op hun eigen lichaam, een waarheid die Childish ook wil overdragen aan zijn eigen zoon.
In de remix "What More Can I Say" van NxWorries ("No Worries") verhaalt de zanger hoe moeilijk het is om in de pas te lopen, net omdat men het je zo moeilijk maakt. Treurende violen gaan in duet met de laid-back baslijn, onder begeleiding van een warme blazerssectie. De jaren '70 blijven steeds nabij. Wil je de kleine fragmentjes opsporen, dan kom je uit bij samples van het gelijknamige nummer "What More Can I Say" van The Notations in combinatie met de ballad "Good to Get Away" van Brenda en Philip Nicholas en "Nights Like This" uitgebracht door After 7.
Weten we niet meer wat te zeggen, zijn we sprakeloos, toch houden we stand. Eddie Kendrickx, voormalig bandlid van The Temptations, maakt met "My People... Hold On" een bijna religieus statement, smekend om gezond verstand bij de sociaal onrustige Afro-Amerikaanse gemeenschap. Het nummer grijpt met de gospelachtige vraag-antwoordpatronen en de hypnotiserende percussie terug naar de West-Afrikaanse roots. "In peace let us trust, before we turn into the ashes of dust". (And one day we'll have a better world?)
In een bluesy mood gaan we over naar R.L. Burnside. Ook deze Robert Lee tuimelde - net als ondergetekende - de bluesmuziek in na het beluisteren van John Lee Hooker's "Boogie Chillen". R.L. Burnside was een laatbloeier: geboren in 1926 dateert zijn eerste opname pas van 1969. In "Bad Luck City" beantwoordt hij "talkative blues" met een refrein gezongen met een falsetto stem. Het geheel wordt begeleid door een repetitieve, zweverige bastune en aangevuld met moderne scratch-effecten.
Na alle lieve woordjes wordt het tijd voor een intermezzo met wat vuilbekkerij. We luisteren een kort telefoongesprek tussen "Kim & Cookie" af. 't Ging zo snel, het hoogtepunt was snel voorbij. "A minute mothafuckin man", zoals ze zeggen. Het antwoord van de heren is dynamisch, beleefd energiek en verrassend. Je moet het horen om het te geloven. "I'll Call B4 I Cum".
Ephemerals spoort je in een poëtische rap aan om ontsnappen uit de stad met het jazzy "And If We Could, We'd Say". De laatste minuut gaat het nummer geheel in "reverse". Verder op zoek naar onze wortels beluisteren we "Rootless Tree", een delicaat en toch energetisch nummer van Still in the Woods, een nummer waarin je steeds ritmischer heen en weer slingert tussen traditionele percussie, de basgitaar en het keyboard, begeleid door de mooie stem van Anna Hauss.
Moonchild laat in het dromerige "Run Away" verstaan dat ze een blijver is. Het nummer voelt zonnig en warm aan. Met "Scratch That" brengt DJ Koze volgens De Morgen een "kosmos aan details" waarmee we ontsnappen naar een zuurzoete en soms melancholische fantasiewereld.
In "Prayer to the Saint of the Brokenhearted" laat Soni langs vinnige percussie haar warme stem met Engelse en Afrikaanse woorden glijden in een stijl die ze zelf als "New African Soul" bestempelt. Het nummer herinnert aan het feit dat de hopeloze situatie die een gebroken hart met zich mee brengt, toch steeds kans biedt op herbronning.
Met een krachtige funky soulstem staat Nicole Willis in "Still Got A Way To Fall" hand in hand met het UMO Jazz Orchestra.
Ash Walker en trompettist Yazz Ahmed brengen ons in vervoering met een slepende baslijn, fijne Arabische gitaarklanken en sterk hypnotiserende trompetgeluiden. Het geheel kreeg de titel "Bagger" en schrijdt vooruit in een bijna oosterse bolero.
"Water" is dan weer een dromerig, bijna volledig instrumentaal nummer dat zich golvend verspreid over een druppelende beat, met een refrein dat smeekt om water. Bij het nummer hoort een zwart-wit film met beelden van de reis naar Ghana die vocaliste en violiste Sudan Archives maakte in kader van een muzikaal project voor kinderen.
Na het heilzame slokje water, krast het immens aangrijpende, bijna ceremoniële "Blood" van Algiers diep in je ziel. Boven het geluid van de met zweepslagen voortgedreven chaingang hoor je de smachtende, rouwende tot bijna hopeloze zang. De gitaren huilen spookachtig, de bas kreunt, de tamboerijnen hijgen dreigend. DJ Moussa vertelt: "Algiers is natuurlijk de hoofdstad van Algerije, maar in dit geval verwijst het naar de naam van een volkse wijk in New Orleans aan de overkant van de Mississippi. Tijdens Katrina werden vluchtelingen uit die wijk beschoten op de brug over de rivier door rijkere inwoners van de linkeroever".
De afspeellijst sluit met "Velvet" van José James af met een rustpunt. Een zacht en intiem stem-timbre brengt je aan het mijmeren, de piano houdt je op het rechte pad. Hoor ik daar enige invloed van Nina Simone? Heel af en toe jaagt de drum de spanning toch nog lichtjes de hoogte in, maar de dromerige stem brengt je weer in de wolken. Top.
Met de afspeellijst "Daylight Come" reist DJ Moussa Rasé met ons door donkere sounds die de sociale onrust van de jaren '70 weerspiegelen. Tussendoor klinkt een heldere boodschap van liefde. Dankjewel, Moussa Rasé. We kijken alweer uit naar de volgende!
Spotify afspeellijst