Meer dan dertig jaar geleden. Een jeugdvriend van me dimt het licht van zijn slaapkamer, steekt stiekem een sigaret aan en draait een LP uit de ongenaakbare muziekcollectie van zijn oudere broer. "Hooker and Heat". Een stompend monotoon gedreun trilt tot diep in het beenmerg. Een kippenvelmoment om nooit te vergeten.
Toen drong het tot me door; de meest jankende gitaarmuziek weet binnen in me steevast een bijzondere snaar te raken. De blues zou me voor altijd gezelschap houden. Tot heden.
Zes maart 2015 was een historische dag voor de Gentse bluesscene. Na het succesvolle bluesfeest "Boogieville, a celebration of the blues", een totaalconcept van live muziek, dans, workshops en oeverloos veel gezelligheid in de Vooruit, opende "Missy Sippy Blues & Rootsclub" op Klein Turkije de deuren. Sindsdien dendert de bluestrein als een niet te stoppen stoommachine door de Arteveldestad en kan je in de artistiek ingerichte juke joint bijna dagelijks terecht voor live muziek met op het programma clubconcerten van ronkende namen, optredens van "local heroes", swingende dansavonden en wervelende jamsessies. En terwijl Marie en Jelle hun klanten piekfijn in de watten leggen, trekken Guy Verlinde en Tiny Legs Tim een schare jonge en minder jonge artiesten mee op het podium om creatief aan de slag te gaan met hun passie voor bluesmuziek.
Zes maart 2020 was alweer een historische dag voor de Gentse bluesscene. Missy Sippy blies heel trots vijf kaarsjes uit en daar hoorde uiteraard een uniek verjaardagscadeautje bij: voor een dolenthousiast publiek werd het eerste album van de "Missy Sippy All Stars" gepresenteerd.
Simon Raman
De opener op de plaat is voor de Evergemmenaar Simon Raman. Hij grijpt je "a capella" meteen stevig bij het nekvel en laat de haren ten berge rijzen met "Don't You Mind People Grinning In Your Face". De de toon van het album is gezet, welkom in danstent Missy Sippy!
Simon is 21 lentes jong, maar zijn hoge stem klinkt lekker doorleefd en drassig met op de juiste plaats een fris doorslagje. Simon won in 2016 met zijn band RAMAN. het concours van de Gentse Wolven en vergaarde de voorbije jaren al flink wat ervaring op de grotere Gentse podia. Met de All Stars brengt hij een zwoel swingend "Don't You Mind People Grinning In Your Face", een eervolle ode aan bluespredikant Son House. "A true friend is hard to find" klinkt pijnlijk overtuigend, toch heeft Simon zijn kompanen gevonden: op mondharmonica kleurt Matis Cooreman de stomende zang van Raman mooi tot zijn recht, waarna Matis fel in duel gaat met Matt T Mahony die lekker hete riffs uit zijn gitaar pompt.
Olivier Vander Bauwede
Lajos Tauber, de energieke gitarist van de jonge Gentse groep Bluebird waar ook Matis Cooreman deel van uitmaakt, zet met "Abigail Blues" van JD McPherson het stampende boogiefeestje verder terwijl Matis andermaal zijn hele have en goed in de mondharp blaast. Als daarna de veelzijdige harpblazer Olivier Vander Bauwede ook de zang voor zich neemt, borrelt een mysterieuze Orleaanse mist op uit de moerassen van de Gentse delta. En dwars door die grijze, natte nevel echoot de kreet "Ride Through The Rain", een zanglijn die als stroop aan je lijf blijft kleven.
Met de finesse van Etta James en het vuur van Janis Joplin brengt Naomi Sijmons "Something's Got A Hold On Me". Naomi, op de planken ook gekend als Reena Riot, weet als geen andere waar de blues over gaat, wat ze live ook met hart en ziel verkondigt. Ze krijgt er in de Missy Sippy alvast veel verdiende warmte voor terug. "It must be love"!
Toon Vlerick
Ook gitaarvirtuoos Toon Vlerick smacht naar meer menselijke warmte. "Have You Ever Had A Feeling" is een slepende blues ballad, gezongen met verweerde stem terwijl de gitaar intens pijnlijk priemt, dwars door het bevroren hart. Toon laat zich momenteel kennen als gitarist bij de indierock-groep Absynthe Minded, solo bekeert hij zich meestal tot het echte blueswerk waarbij hij met ware toverkunstjes op de gitaar het publiek naar psychedelische sferen loodst.
Wanneer Vincent Slegers de boogie "Gotta Quit" inzet, ga je rusteloos op zoek naar de oorsprong van dat ontzettend rauwe, primitieve, merg indringende stemgeluid. Een unieke, donkere en wat schrikwekkend zang en een rammelende gitaar voeren je mee naar de tijd van sinistere deltabluesmannen die na hun acte de presence langs het achterpoortje opnieuw verdwijnen.
Fedia Holail Mohamed
Fedia Holail Mohamed brengt de zielsrust terug en gooit al haar gevoel in de standard "I'd Rather Go Bind" van Etta James. Fedia, dochter van een Egyptenaar en opgegroeid in de Krekelstraat in Petegem, zingt samen met haar vijf zussen in de groep Binti, Arabisch voor "mijn dochters". Thuis in de Missy Sippy staat Fedia aan de zijde van Naomi Sijmons, Mira de Schepper en Janne Blommaert. Fedia zingt hartbrekend mooi, en dat werd bevestigd door het feit dat Fedia tijdens de voorstelling van het album de anders levendige Missy Sippy roerloos stil kreeg, met aan het eind enkel een diepe zucht van ontroering.
Matt T Mahony & Toon Vlerick
Matt T Mahony begon zijn dagen in de Missy Sippy als bartender, overigens samen met Toon Vlerick. Intussen vertoeven de beide charmante jongeheren niet meer achter de toog, maar op het podium waar ze onder meer "The Sunday Sessions" verzorgen. Matty schuifelt met een warme, smachtende stem en een kordate gitaar door Willie Dixon's "Little Red Rooster", bijgestaan door de klagerige klanken van Olivier Vander Bouwede's harmonica.
Matis Cooreman
Wie zin heeft in iets ongewoons, iets eigenzinnig prikkelend, die moet zeker Matis Cooreman van Bluebird beluisteren. Met een krullebol als lokmiddel, een mondharmonica als stimulans en een stem als psychedelicum had Matis niet misstaan op de affiche van Woodstock anno 1969. Gelukkig voor ons, arme bluesliefhebbers, leeft Matis in het heden en kan hij ons met "Lawdy Mama" laten proeven van een cocktail die smaakt naar Canned Heat-boogie, opgejaagd door Robert Johnson's hellehond en Skip James' blauwe duivels, alles geprepareerd volgens een geheel eigen recept.
Tiny Legs Tim aka Tim De Graeve is de drijvende kracht achter dit wondermooie verhaal. Al vijf jaar lang zet Tim mee zijn schouders onder het Missy Sippy-project. Daarnaast is kameleon De Graeve een bluesadept, de platenbaas van het label "Sing My Title", een singer-songwriter met een unieke sound, een akoestische en elektrische gitaarmeester, de joviale gastheer van de Missy Sippy jamsessies en vooral een man met een groot hart. Na vijf jaar jammen nodigde Tim de ontluikende Gentse bluesartiesten uit in studio, het swingende en toch wat melancholische "Cold Turkey" is zijn bijdrage aan het album.
Missy Sippy staat garant voor diversiteit. Naast de elektrische en de akoestische jamsessies, kan je in de club ook terecht voor een "Folk & Americana jam". Gastheer van dienst is Leander Vandereecken, frontman van de groep A Murder In Mississippi. Leander verwent ons met een geheel eigen interpretatie van "Poor Boy", één van de oudst gekende blues- traditionals.
Guy Verlinde
Lightnin' Guy aka Guy Verlinde verdiende zijn sporen al bij The Mighty Gators en mocht uiteraard ook op dit album niet ontbreken. De bluesbroeder van Tim De Graeve stond immers mee aan de wieg van de jamsessies, deelde samen met Tim het podium tijdens de opening van de Missy Sippy en trok nadien de Gentse bluestrein mee op kruissnelheid. Guy brengt doorgaans diepzinnige, intimistische blues recht uit het hart en pakkend in de ziel, zo getuige ook zijn versie van "I Shall Not Be Moved", een spiritual die we vooral kennen van Mississippi John Hurt.
Aan de oevers van de Schelde en de Leie broeit dus wat. Een warme bluesclub, een groeiende bluesscene, ontluikend talent, een hartelijke documentaire "Goin' Down To Missy Sippy" en nu dus ook een prachtige bluesplaat waar maar liefst twintig gedreven muzikanten aan meewerkten. En het werd een plaat die bruist van energie en diversiteit. Tim, samen met The Missy Sippy All Stars, slaagde er in om de sensatie van de live optredens in de club te projecteren naar het vinyl.
Met "Missy Sippy All Stars Vol I" wordt een nieuw hoofdstuk geschreven in het Gentse bluesverhaal. De live-voorstelling van de plaat was alvast een knaller. En zo is de Blues opnieuw hip. Dus... "Hiep Dus, Hiep Hoera" voor Missy Sippy!
