Geoffrey Burton


Geoffrey Burton
Een donkere avond in oktober 2020: door de surrealistische covid-gekte weerklonk in de straten van Eeklo het geluid van de stilte toen ik de N9 binnen stapte voor alweer een veelbelovende "Masterclass guitar". Spreker van dienst was Geoffrey Burton: professioneel gitarist, producer van theater- en filmmuziek en muzikant met een rebelse inborst. Geoffrey Burton leerde zijn eerste aftandse gitaar bespelen met de hulp van Pieter-Jan De Smet, ging na zijn samenwerking met Roland Van Campenhout meer out-of-the-box denken, verkende het commerciële artiestenwereldje aan de zijde van Arno, grasduinde in de Nigeriaanse polyritmiek en speelde zelfs een beetje bij Iggy Pop. Vandaag de dag maakt hij deel uit van de eigenzinnige synth-electronic band Hong Kong Dong en werkt hij als sessiemuzikant voor onder meer Daan en Ttiggerfinger.

Het verhaal van de minzame, openhartige gastspreker begon met het wat schokkende statement dat hij zijn gitaar sinds vijftien jaar "eigenlijk een beetje kotsbeu was geworden". En toen hij het verzoek kreeg om een nacht in De Handelsbeurs te vullen met gitaarbegeleiding, ging Geoffrey Burton op zoek naar manieren om zijn gitaar te laten klinken als een ander instrument. Een zoektocht die ontaarde in een passie, zeg maar een bezetenheid voor multi-effectpedaaltjes. "Als ze mijn gitaar afpakken, tot daar aan toe, maar raak niet aan mijn Linndrum".

Geoffrey Burton werkt onder het moto "het klinkt altijd goed, als je het maar brengt met overtuiging". Toch zijn de klanken die hij uit zijn serieel geschakelde doosjes perst, stuk voor stuk inspirerende geluiden die beelden oproepen waar geen enkel psychedelicum iets tegen vermag. Geoffrey slaat op zijn instrument, laat zijn gitaar kraken als een oude deur die op het punt staat uiteen te spatten en maakt gebruik van in een lus gestapelde effectjes om de meest vreemde klanken naar boven te halen. En het hoeft zelfs niet altijd op geavanceerde elektronica te berusten: zelfs met een eenvoudig kartonnetje tussen de snaren weet deze virtuoos zijn gitaar te laten klinken als een Afrikaanse duimpiano.

Het resultaat dat deze vreemde vogel ons voorschotelt is misschien niet meteen wat je voor ogen heb wanneer je aan gitaarmuziek denkt. Wat ikzelf die avond mee naar huis nam was het gegeven dat je met de gitaar de meest zotte dingen kan doen. Al miskennen we met deze uitspraak schroomrijk de hand van de meester, of zeg maar de voet, want Geoffrey huppelt tijdens zijn demonstratie als een ware tapdanser over zijn pedalentrein om een dynamisch klankenpalet samen te stellen dat nu eens zoet klinkt, dan weer bitter smaakt of zelfs pijnlijk in je oren schreeuwt.

Geoffrey Burton's album "Me Ta Podia", Grieks voor "te voet", klinkt bij momenten dan ook als de soundtrack van een Disney-tekenfilm. Of je waant je in het filmisch decor van een spannende science fiction reeks. Het geheel heeft op zijn zachtst gezegd iets experimenteel, en net daardoor wordt het zo aantrekkelijk. Beschouw het als een reis door de ruimte van de gitaar, prikkeldend en soms zelfs dansbaar, maar nooit conventioneel. Ik beluisterde het album tijdens de autorit huiswaarts en het was opvallend hoeveel verschillende beelden de muziek in die donkere nacht liet verschijnen. Een greep uit mijn geïnduceerde fantasie: van tikkende waterdruppels tot een ruisende regen en huilende wind, over buitenaardse verschijningen, dansende typemachines, grollende onweerswolken en elektrische kortsluitingen tot wobbelende kikkers en een zwerm kwebbelende insecten. Tot mijn speakers uiteen scheurden. Neen, dit was geen LSD-trip, wel het effect van de muziek van Geoffrey Burton. Love it or hate it - but I really like it! 

Bm Bb B

Spotify afspeellijst