Boogie Town, hoogmis van de Gentse Blues
Boogie Town, 2025. Ik keek er met veel genoegen naar uit. De verwachtingen waren hooggespannen. Wie in 2017 het bluesevenement 'Boogieville' in Vooruit Gent had meegemaakt, kon zich al een voorstelling maken van wat me te wachten stond: de hartelijke ontvangst van de Missy Sippy crew, de gezellige sfeer onder blues-swing-danceliefhebbers, heerlijke drankjes en hapjes, en vooral heel veel geweldige bluesmuziek. Met Bernd Coene en Bluesclub Missy Sippy aan het roer wist ik dat het een geslaagd evenement zou worden.
Buiten was het bitter koud. Geen gemakkelijke klus voor Black Cat Biscuit, de Hasseltse blues- en boogieband. Maar naarmate de zaal zich in de late namiddag langzaam vulde met nieuwsgierige bluesfanaten, voelde je de temperatuur toch graadje per graadje omhoog gaan. Aan hun energie was het ook niet gelegen: zanger "Yasser" Arnauds legde meteen de juiste connectie met het publiek, Mark "Mr. Mighty" Sepanski blies stomende lucht doorheen zijn mondharmonica en en Patrick "P. Daddy" Indestege zette een strak dansritme in op zijn contrabas. Als intermezzo haakte hij het wasbord over zijn kostuum om een leuk vraag-antwoordspelletje te spelen met de mondharmonica, en aan het eind kregen we nog een stevig duet op de drums geleid door Jeff "Junior" Gijbels. Een blik in het publiek toonde dat Black Cat Biscuit geslaagd was in haar opzet: de zaal was opgewarmd, de eerste benen toonden hun dansbewegingen en het publiek voelde zich in zijn sas. 'Let The Blues Heal You': de belofte werd ingelost.
Het ICC in Gent, een congreshal die niet meteen bekend staat om haar gezelligheid, werd voor Boogie Town omgetoverd tot een sfeervolle muziektempel. De kille, holle ruimte onderging een metamorfose: warme kleuren en een zorgvuldig uitgekozen lichtsetting creëerden een intieme sfeer. Karim Hamid, een vaste waarde in de Gentse bluesfotografie, toverde de ruimte om tot een kunstgalerij waar de levendige muziekfoto's in dialoog gingen met de live muziek.
Wie de zaal betrad, werd dus meteen ondergedompeld in de unieke sfeer van Missy Sippy. Met zowel een groot hoofdpodium als een intiemere Missy Sippy Stage werd het publiek voortdurend verwend. Op het kleinere podium, sfeervol aangekleed met bamboe en sfeerverlichting, zorgden de palmboompjes voor een exotische touch, al leverde de instabiliteit van de plantjes wel wel wat kopzorgen op bij de talrijk aanwezige fotografen.
De zuiderse setting werd meteen krachtig ingekleurd met zwoele Mali Blues door JoJo "Balafon" Diarra en koraspeler Zouratié Koné. JoJo zag ik al heel vaak aan het werk, meestal tijdens een zwoel Afro-Feestje in de schijn van de straatlantaars op de Gentse Feesten. Sedert enkele jaren is JoJo ook een enthousiaste muzikant tijdens de jams in de Missy Sippy. Hij draagt de eretitel "Koning van de balafon" en met zijn warm en charismatisch voorkomen en zijn immer brede lach zogt JoJo bij elke toehoorder voor een instant gelukkig gevoel.
Het kruit zag klaar in het vat en A Murder In Mississippi zorgde voor de vonk die de boel liet ontploffen. Met klassiekers als 'Going To Kentucky In July', 'Black Train' en 'Forever And A Day' hadden ze het publiek meteen in hun macht. De band, met frontman Leander Vandereecken aan het roer, wist jong en oud te verenigen op de dansvloer. Mirthe Vandereecken stal de show stal met de emotionele ballad 'Starlight Dreamer'. Met haar stem bracht ze de opgehitste zaal weer tot stilte en haar zang raakte iedereen diep in het hart. Stijn Bontinck hield speels het ritme strak op contrabas, Lore Heyerick op banjo en Alexandra Van Wesemael zorgden voor de ultieme betovering.
De muziek had mijn voeten aan het dansen gezet, maar mijn maag begon te knorren. Gelukkig was er op Boogie Town voor elk wat wils. De geur van gebraden kippenboutjes was aanlokkelijk, maar ik liet me verleiden door de verse "spaghetti Antonio", bereid door niemand minder dan Toon Vlerick, barman en gitarist bij Absynthe Minded. Met dezelfde passie waarmee hij op het podium staat, stond hij nu achter de kookpotten. Na een korte zoektocht naar een plekje aan een van de gegeerde picknicktafels en ja hoor, de spaghetti was even smakelijk als zijn gitaarsolo's. Het zitten was maar voor even, voor een hapje, want ik heb in het geheel geen zittend gat. Wie me kent, beame.
Het podium van de Missy Sippy was intussen in handen van het ervaren duo Olivier Vander Bouwede en Matt T Mahony. Als vaste waarden van de bluesclub, met Olivier als host van de akoestische jams en Matt als initiatiefnemer van de 'Sunday Sessions', hadden ze het publiek al snel in hun ban. Matty's nieuwe album, 'Good Man Blues', vormde de rode draad van de set. Nummers als 'Drive Through The Rain', waar hun stemmen perfect samenklinken, en het aanstekelijke 'Jetlagged' zorgden voor een ongedwongen, swingende en energieke sfeer.
Na een stevige portie bluesroots waren we meer dan klaar voor de koning van de Belgische blues: Roland Van Campenhout. Samen met zijn getalenteerde vrienden, de klassebakken Pieter-Jan De Smet en Nils De Caster, zorgde hij voor een onvergetelijke set. Nils' viool en lapsteel brachten een vleugje Americana, terwijl Pieter-Jan de muziek omlijstte met een ruwe rockrand. En dan was er nog Nicolas Mortelmans op sitar. Op Gent Jazz ontvoerde Nicolas Mortelmans me naar een zwoele avond onder de sterren in Varanasi. Ideaal, want India was dit jaar mijn zomerbestemming. En op Boogie Town zette Mortelmans zonder pinken de zinderende klanken van zijn elektrische sitar in voor een onvervalste bluessolo. Wat een heerlijke cocktail! Danjewel, Roland!
Terwijl de laatste klanken van Roland Van Campenhout de zaal nog vulden, nam Lajos Tauber het podium over. Als de nieuwe orkestleider van de elektrische bluesjams in Missy Sippy, na het trieste afscheid van bezieler Tiny Legs Tim, wist Lajos het publiek moeiteloos te boeien en zijn lieve, amicale karakter weerhouden hem er niet van om snijdige gitaarsolo's neer te zetten. Met zijn aanstekelijke energie en virtuoze gitaarspel, ondersteund door Louis Feys op percussie en Wolf d'Anvers op bas, zorgde hij voor een swingende set. Terwijl Lajos de zaal op zijn kop zette met de onvergetelijke 'Abigail Blue', verraste Zoe Bizoe het publiek met een sensuele burlesque-act. Een mix van humor, erotische spanning en natuurlijk de Blues, zorgde voor een onvergetelijke avond. Het hoogtepunt was ongetwijfeld het moment waarop Lajos, met een brede glimlach, op zoek ging naar de bron van een mysterieus gekakel, dat uiteindelijk bleek te komen van zijn eigen gitaar.
De eretitel "grootste losbol van de avond" reik ik met genoegen uit aan Sister Suzie. De dame is een vat vol energie. Ze heeft een een krachtige, soulvolle stem. Ze draagt frivole kledij met franjes die wapperen bij elke heupbeweging en een gigantische zonnenbril als opvallend detail. De Britse lady huppelt en danst de limbo terwijl ze swingend The Right Band aanmoedigt en het publiek opzweept. Aan entertainment geen gebrek. Maar dat betekent geenszins dat we muzikaal niet werden verwend: stomende soul, swingende swing en een portie prikkelende blues. 'Why do you treat me so nice and when we lay in bed at night, you leave me to my own device?' - mannen, de boodschap was klaar en duidelijk. Wat een performance...
Virtuositeit ten ten top, en toen kwam kwam Matis Cooreman, alias DJ Matisfaction, op het podium. In het gezelschap van twee drumcomputers en een loopstation, een mondharmonica, een gitaar en een stem. En zijn schaduw. Meer was er niet nodig om een psychedelische technobluesbeat uit de mouw te schudden. Zijn bewerking van 'I'm So Glad' was voor mij een waar hoogtepunt. Van Skip James naar Cream en nu naar Matis: een mooie evolutie van muzikale creativiteit.
Het was al voorbij middernacht, maar het feest was nog lang niet ten einde. De Missy Sippy All Stars wouden er naar goede gewoonte nog een feestje aan breien. Lajos trok de groep op gang. Olivier haalde nog maar eens een krachttoer uit op de mondharmonica. Met Lode Verbanck op viool en de strakke ritmesectie van Karel Algoed en Nathan Goessens, werd de sfeer opgevoerd. Klassiekers als 'Hound Dog' van Fediah Holail en "I'm a Woman" van Naomi Seymoens kleurden het feestje. Zelfs Sister Suzie, na haar energieke optreden, kon het niet laten om nog wild mee te dansen.
'We're Going Down To Missy Sippy, where the Blues is still alive'. Het was de slotleuze en het blijft een heel krachtig statement. Dankjewel, Missy Sippy en Bernd Coene, voor al dat moois. Dankjewel, en hopelijk tot volgend jaar!
Bb Bm B