Gevarenwinkel Bluesfestival 2025
Als trouwe bezoeker van het Gevarenwinkel Bluesfestival deed het me een beetje pijn dat ik de vorige editie gemist heb. Ik trok toen met het gezin door India — je moet je prioriteiten stellen. Maar dit jaar was ik er weer, het laatste weekend van augustus, voor de zevenentwintigste editie.
En wat was ik blij te ontdekken dat alles nog steeds is zoals voorheen: de gemoedelijke, bijna familiale sfeer, het warmhartige onthaal van de talrijke vrijwilligers en natuurlijk weer een programmatie waar ik set na set meer door werd overdonderd.
'Gevarenwinkel, waar ligt dat?' Het is een vraag die me wel vaker wordt gesteld. Wel, de festivaltent staat in Varenwinkel, een onooglijk klein dorpje in de Kempen. Onbekend bij velen, maar beroemd in de Bluesscene. Het lijkt wel of elke dorpeling, Bluesliefhebber of niet, het festival op een of andere manier ondersteunt. Die enthousiaste en belangeloze inzet — alle schouders die dit samen dragen — dat is wat de unieke sfeer creëert. En zoals iemand van de organisatie me toevertrouwde: de sfeer is zo uniek en energiek dat ook elke artiest op het podium zichzelf overtreft.
Naar jaarlijkse traditie gaat een deel van de opbrengst naar een goed doel, dit jaar stond Beyond the Moon in de kijker, een VZW uit Heist-op-den-Berg die al twee decennia kosteloos vakanties aanbiedt aan gezinnen met ernstig ziek kine.
Gevarenwinkel Bluesfestival, noteer het in je agenda voor 2026!
Vrijdag 29 augustus
Het festival trapt al af op donderdag met een lokaal programma, maar wij kwamen pas vrijdagnamiddag de camping opgereden. Het was meteen al zoeken naar een vrij plekje tussen de nostalgische camperbusjes, gezellige caravannetjes, stoere mobilhomes en tentjes van de Bluesliefhebbers.
David Newbould
Na een snelle hap kon ik het terrein op, net op tijd om als opwarmertje de laatste rootsrocknummers van David Newbould en zijn band mee te pikken. De sfeer zat er al helemaal in!
Handsome Jack
Handsome Jack, een formatie uit Lockport, New York, bracht rauwe garagerock. Mijn oren hadden wat moeite om de balans te vinden tussen de overstuurde gitaar en de eveneens overstuurde zang van Jamison Pascuite. Misschien had de PA er ook wel moeite mee, want het leek alsof pas bij het bisnummer alles echt soepel klonk. Het was een wat rommelige set, wat jammer was. Het baswerk van Joey Verdonselli was wel fijn!
Delanie Pickering
Delanie Pickering, uit New Hampshire (VS), ontdekte op zestienjarige leeftijd de Bluescollectie van haar vader in de kelder. Die inspiratie liet haar nooit meer los. Deze dame met pit speelde een volledige set van twaalfmatenBlues, afwisselend swingend, rockend, een beetje funky of met een stevige boogie. De ritmesectie van Denis Agenet op de drums en Abdell B Bop op de contrabas zat strak. Aan haar zijde, op de keys, speelde Damien Cornelis een virtuoze set. Geen moment verveelde het, en ondertussen was het publiek al volop aan het dansen.
The Buttshakers
'If I can't Dance, I don't want to be part of your revolution.' Deze slogan van Emma Goldman werd met veel overtuiging overgenomen door Clara Thomson van The Buttshakers.
Het publiek werd getrakteerd op rauwe rhythm-and-soul uit de jaren vijftig, met de energie en de look van Tina Turner. De interactie met het publiek was top: Clara voelde zelfs het zweet van de dansers op de eerste rij.
Daarna kregen Simon Girard (trombone) en Léo Ouillon (baritonsaxofoon) hun moment voor een opzwepende blazerssolo, waarna Clara nog even de drums deelde voor een polyritmisch stukje met Josselin Soutrenon. Dit was pure klasse!
My Baby
Blues en techno lijken twee heel verschillende werelden, maar het drietal My Baby (Nederland/Nieuw-Zeeland) weet de stijlen perfect te combineren tot een unieke, energieke sound.
Stel je voor: een boogieritme van bassiste en zangeres Cato van Dijck en de stuwende drums van haar broer Joost. Dat ritme trekt zich langzaam recht tot een slepende dancebeat, die de dansbenen van het publiek in beweging bracht. Voeg daaraan nog een psychedelisch gitaarsausje toe van Daniel 'DaFreez' Johnston, en de armen van de toeschouwers gaan de lucht in.
Het werd een waar technofeestje met een huppelend publiek in trance. Maar wie goed luisterde, bleef steeds de traditie en het ritme van de roots horen. Wat een verfrissende act!
Van al dat dansen begint de maag te knorren. De jongens van FC Varenwinkel zorgen voor vers gebakken frietjes als laatavondmaal, waarna ik voldaan naar de camping keerde voor een verdiende nachtrust.
Zaterdag 30 augustus
De dag op het bluesfestival begint, gewoon zoals altijd, met een bluesontbijt: spek met eieren en een sterke koffie. Daar ben ik blij om!
Samen met mijn echtgenote maak ik eerst nog een fietstochtje door de bosrijke omgeving, naar de rommelmarkt in Wolfsdonk. 's Middags eten we een 'spaghetti speciaal' in het centrum van Herselt. Zo kunnen we er weer tegen.
Prinz Grizzley
Het festival was al volop bezig toen ik het terrein betrad. Prinz Grizzley had het podium al ingenomen. Hij bracht blues en melancholische country. Het mocht van mij best wat spannender, maar zijn mooie en rustige interpretatie van 'Proud Mary' zette het publiek wel aan het zingen.
Sean 'Mack' McDonald
Sean 'Mack' McDonald zag ik enkele maanden geleden al optreden in de Missy Sippy in Gent. Een twintiger die speelt met de energie van een jonge man en de kunde van een oude rot in het vak. De man barst van het talent, wat hij liet horen met zijn scherpe gitaarsolo's en zijn expressieve en verhalende zang.
Blijkbaar had hij maar één gitaar meegenomen. Toen hij halverwege de set een snaar brak, besloot hij om de rest van de show op slechts vijf snaren verder te spelen. Je merkte er niets van! Wat een vat vol dynamiet.
Tel daarbij nog de speelse virtuositeit van saxofonist Tejerizo Sylvain. Man, man, wat een plezier. Sean bracht onvervalste rock-'n-roll uit de jaren vijftig, een ode aan Johnny Otis en enkele nummers van Chuck Berry, waarbij hij zonder verpinken de fabelachtige duck walk presenteerde.
G. Love & Special Sauce
Van Marlon Pichel beleefde ik helaas alleen het bisnummer. Tot mijn spijt, want ik had er graag meer van
Dan maar meteen naar de grote tent, waar G. Love & Special Sauce hun opwachting maakten. Een funky beat om op te rappen, een bluessolo op gitaar, mondharmonica of contrabas en dan naadloos overgaan in een bekend rocknummer. Dat is G. Love & Special Sauce.
En kijk, daar is Jim Prescott, ook bekend als Jimi Jazz. Wat een fenomenale contrabassist! Ik heb al heel wat nagedacht over de naam van de band. En hoe meer ik denk, hoe vuiler het wordt. Toen ze afsloten met "My baby is better than yours, 'cause she's got special sauce", wist ik helemaal wat ze bedoelden.
Het bluesfeest was nu echt helemaal op gang. Ik ben altijd weer lovend en zelfs lyrisch over de organisatie en verbaasd over hoe ze erin slagen om verschillende en vaak heel diverse subgenres van de blues te programmeren, zonder de roots en de essentie van de muziek uit het oog te verliezen.
Wanneer presentator Geert het podium beklimt met de woorden ‘Varenwinkel! Varenwinkel!’, voel je onmiddellijk de toewijding van het trouwe festivalpubliek.
Les Green & Don Diego Trio
Les Green, wat een fenomeen! De man barst van de energie, en die energie stroomt uit zijn mond in een mix van opzwepende zang en soulvolle rap. Don Diego Geraci vulde het plaatje aan met explosief gitaarspel.
Fantastic Negrito
En toen… Fantastic Negrito. Zijn naam gonsde al langer in mijn hoofd; mijn verwachtingen waren hooggespannen. Xavier Amin Dphrepaulezz noemt zichzelf een buitenbeentje, en dat is hij zeker.
Hij heeft een moeilijk levensverhaal: opgegroeid in een orthodox islamitisch gezin en al op jonge leeftijd in de steek gelaten door zijn vader. Ook raakte zijn gitaarhand beschadigd bij een ernstig verkeersongeval. Toch liet hij zijn hoofd niet hangen. Zijn motto om negatieve ervaringen om te zetten in iets positiefs, past hij duidelijk toe op het podium.
En wat heeft die man een uitstraling! Hij staat geen ogenblik stil, spreekt zijn publiek rechtstreeks toe en wat een show! Vocaal waagt hij zich aan alle registers en op gitaar brengt hij diep emotionele solo’s. Zijn cover van Leadbelly’s ‘Where Did You Sleep Last Night’ greep iedereen bij de strot. Fantastic Negrito was intens, diep en krachtig. Het was fantastic!
Afterparty: Atlanta Kings
Het feest was gedaan. Het programma was ten einde, het doek viel neer. En wij, wij bleven verdweesd achter. Gelukkig had de organisatie nog voorzien in een afterparty, en dat feestje werd verzorgd door een live-band: de Atlanta Kings. De microfoon overnemen van Fantastic Negrito, het moet een aartsmoeilijke opdracht geweest zijn. Bij de eerste nummers maakte ik me dan ook de bedenking: kunnen die mannen het publiek wakker houden? Maar O wee, ik had het mis. Het muziekfeestje kwam misschien een beetje traag op gang, maar eens het vuur aan de lont waren de jongens van Atlanta Kings niet meer te stoppen. We werden getrakteerd op stevige meezingers en dansbare rocknummers. Van Morisson’s “Brown Eyed Girl” zou tot diep in de nacht weerklinken.
Dankjewel, Varenwinkel, voor jullie gulle gastvrijheid. Dankjewel, Gevarenwinkel, voor de puike organisatie, de broederlijke sfeer en vooral voor de onovertroffen programmatie. We hebben alweer genoten, en volgend jaar zien jullie ons zeker terug!
Bb Bm B
