De Blues doorheen de geschiedenis - The Seventies


Spotify afspeellijst

Wat vooraf ging

Rock's Darkest Day: het drama van Altamont

Op 6 december 1969 werd op de Altamont-racebaan van Tracy in de staat Calfornia een gratis concert georganiseerd met op het programma onder meer Grateful Dead, Jefferson Airplane, Santana en Crosby, Stills, Nash & Young. Ondanks het grote succes van Woodstock rekende de organisatie op slechts 20.000 toeschouwers, maar toen ook The Rolling Stones op appel verschenen, kwamen er maar liefst 300.000 toeschouwers naar de racebaan afgezakt. En zo werd de organisatie plots geconfronteerd met belangrijke logistieke problemen van bevoorrading, maar ook van beveiliging.

Zowel Grateful Dead als The Rolling Stones hadden in het verleden al beroep gedaan op een afdeling van de Hells Angels als security, dus besloot men om ook hier van hun "diensten" gebruik te maken. In ruil werden de beruchte motards in natura uitbetaald met... gratis bier. Bovendien werd tijdens het festival heel veel drugs gebruikt én gedeald, onder meer door de would-be security agenten zelf. En je kan het al raden; de Hells Angels zorgden eerder voor een escalatie van de oproer dan voor de veiligheid, zeker toen ze hun motors dwars door het publiek reden om deze voor het podium te parkeren. Er hing een angstsfeer in e lucht, er werd gevochten en heel wat bezoekers hadden af te rekenen met een "bad trip"; de menigte bleek moeilijk te controleren en de EHBO-post had de handen vol.

The Rolling Stones besloten om hun optreden te laten doorgaan in de hoop de gemoederen te bedaren. Bij de start van hun set, tijdens het nummer "Under My Thumb", was de stemming opnieuw enthousiast, tot een jongeman in het publiek een ongeladen geweer bovenhaalde: Meredith Hunter was een 18-jarige Afro-Amerikaanse student, onder invloed van methamfetamine en al meermaals gemolesteerd door de Hells Angels omdat hij het podium probeerde te bereiken. Een lid van de Hells Angels stak Meredith neer met een dolk, waarna de jongeman nog lange tijd mishandeld werd. Meredith Hunter stierf ter plekke, met als laatste woorden "ik wilde niet op je schieten".


Na het dramatische incident was de vechtlust van de Hells Angels wat gaan liggen en de Rolling Stones zetten hun optreden verder - naar verluidt één van hun beste optredens ooit. In het latere gewoel stierven trouwens nog drie mensen: twee festivalgangers werden in hun slaap overreden, een derde verdronk in een irritatiekanaal. De dader van de steekpartij werd niet vervolgd, de jury oordeelde dat hij had gehandeld uit zelfverdediging. In 1985 pleegde hij zelfmoord.

Het drama van Altamont, "Rock's Darkest Day", luidde het einde in van het onschuldige hippietijdperk, het einde van de "sex, peace, love and drugs"-cultuur.

Het einde van de Golden Sixties

In de beginjaren '70 heerste onder de zwarte bevolking van de Verenigde Staten een neerslachtige stemming. De euforie die de flower-powerrevolutie in de jaren '60 met zich mee bracht, werd gesmoord door politieke moorden en excessieve politionele agressie tegen zwarten. De burgerrechtenbeweging kende een dieptepunt. De jaren '70 werden voor altijd in de schaduw gezet van "The Golden Sixties".

Burgerrechtenactivist Martin Luther King, vermoord in 1968 

Aan het begin van de jaren '70 toerden The Rolling Stones nog samen met Buddy Guy en met Bonnie Raitt, waardoor de interesse in de blues, ontstaan tijdens de revival van de jaren '60, verder werd aangewakkerd. Aan het eind van de jaren '70 waren de fans van The Rolling Stones helaas al geheel vergeten waar hun rockidolen de mosterd hadden gehaald.

De blues bereikte in de jaren '70 opnieuw een kruispunt. Met de opkomst van de disco werd bluesmuziek minder populair bij de grote massa. De bluesrock die de jaren '60 had voortgebracht, was in de jaren '70 vaak minder rauw, meer gepolijst en meer gericht op het commerciële circuit. Een nieuwe generatie artiesten die zich wel nog toelegde op de traditionele blues, bleef onder de radar en kreeg niet het respect dat ze verdiende. En waar heel wat rasechte bluesartiesten in de jaren zestig hun fortuin zagen groeien, konden ze een decennium later in de rockwereld amper nog de kost verdienen. Toch bleef in veel rocknummers de invloed van de blues - met de drie basisakkoorden "grondtoon, dominant en subdominant" - nog lang nazinderen.

Een aantal grote bluesartiesten wist gedurende de jaren '70 wel stand te houden. De onstuitbare blueskoning B.B. King kwam op de proppen met zijn tijdloze hit “The Thrill Is Gone” en bracht niet minder dan tien nieuwe platen op de markt tegen het einde van het decennium. Eric Clapton, John Mayall en Rory Gallagher bleven trouw aan de blues. Door de kruisbestuiving vanuit de Britse blues-revival werden jonge Amerikaanse artiesten zoals Johnny Winter, The Allman Brothers Band, Stevie Ray Vaughan en ZZ Top besmet met het bluesvirus. In New Orleans creëerde Dr. John een originele mix van traditionele jazz, creoolse volksmuziek, blues en voodoo, terwijl aan de westkust Ry Cooder en Taj Mahal furore maakten met hun combinatie van blues, jazz, gospel, country, en Afrikaanse en Hawaiaanse volksmuziek.


Jimi Hendrix, Cream en Led Zeppelin experimenteerden met power-akkoorden en oversturing, de "heavy blues" duwde het genre in de richting van luidere en potige muziek. En intussen keerden jongeren uit de industriële randstad zich af van de "peace and love" mentaliteit die de hippie-cultuur van de jaren zestig opfleurde. Donkere riffs en satanische teksten werden een onderdeel van een nieuwe muziekstijl: de heavy metal.  

Bonnie Raitt

Bonnie Raitt, geboren in 1949, was de dochter van Broadway muziekster John Raitt met familiewortels in Schotland. In de jaren '60 leerde ze bottleneck slidegitaar uit eerste hand van Son House en Mississippi John Hurt. Tijdens de blues revival verscheen ze vaak op het podium samen met oudere, herontdekte blueslegenden.  In de jaren '70 bracht Bonnie Raitt een aantal albums op de markt met bluesnummers die teruggrijpen naar de roots, in combinatie met folk en country.

In 1983 verbrak Warner Bros. Records echter haar contract. Raitt kampte ook met overmatig alcohol en druggebruik. Toch hield Bonnie Raitt stand en in 1989 bereikte ze een commerciële doorbraak met het album "Nick Of Time". In hetzelfde jaar kreeg ze lovende kritieken voor haar duet met John Lee Hooker "I'm In The Mood" op zijn album The Healer. Bonnie Raitt activeerde zich ook in de strijd tegen de oorlog in Vietnam, tegen de wapenwedloop en voor een beter milieu.

Buddy Guy 

Buddy Guy, geboren in 1936 en opgegroeid in Louisiana en beïnvloed door Muddy Waters, leerde al in zijn jeugd spelen op een zelfgemaakte "Diddley Bow". Hij verhuisde in 1957 naar Chicago waar hij in 1958 een platencontract kreeg. Buddy Guy speelde als gitarist voor het Chess-label en werkte samen met harmonicaspeler Junior Wells. Buddy Guy was een inspiratiebron voor Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan, Eric Clapton en andere bekende bluesartiesten.
In de jaren '80 kende Buddy Guy opnieuw succes dankzij de blues revival. Tot vandaag is de charismatische Buddy Guy een indrukwekkend showman en geliefd entertainer die zijn gitaar laat spreken en huilen.

Koko Taylor

Koko Taylor
"The Queen of Chicago Blues", Koko Taylor, is gekend voor haar no-nonsense blues die ze zingt met een rauwe, zeer krachtige stem. Geboren als Cora Taylor, veranderde ze haar voornaam naar "Koko" omwille van haar voorliefde voor chocolade. Ze werkte overdag als poetsvrouw en groeide op als gospelzangeres.
In 1952 migreerde ze samen met haar man naar Chicago waar ze, als één van de weinige vrouwen, bluesnummers bracht die ze zelf had geschreven. Aanvankelijk werkte Koko Taylor voor Chess Records, in 1975 verhuisde ze naar Alligator waardoor ze een breder publiek bereikte en uitgroeide tot één van de grootste sterren van het platenlabel. In 1989 was ze slachtoffer bij een ernstig verkeersongeval waarbij haar echtgenoot en manager Robert "Pops" Taylor overleed. Koko Taylor stierf in 2009 op 80-jarige leeftijd.

Jimi Hendrix

Jimi Hendrix
Jimi Hendrix , geboren als Johnny Allen Hendrix in 1942, was een verlegen en teruggetrokken, linkshandige autodidact die, geïnspireerd door Robert Johnson en B.B. King, zichzelf op een goedkope gitaar licks leerde spelen uit het blues- en rock 'n roll-repertoire. In de jaren '60 begeleidde hij Little Richard en leerde hij van Jimmy Nolen, gitarist bij James Brown, en van Albert King, koning van de blues-bends.

Wanneer Jimi Hendrix ontdekt werd door Chat Chandler, bassist bij The Animals, nam zijn solo-carrière een razende start. Hij nam in 1967 het eerste album "Are You Experienced" op, onder naam van The Jimi Hendrix Experience, samen met Noel Redding op basgitaar en Mitch Michell op de drum. Het album werd meteen een kaskraker.

De jaren nadien ging Jimi Hendrix muzikaal steeds meer experimenteren. Hij introduceerde nieuwe akkoorden en maakte gebruik van vernieuwende opnametechnieken. Toch bleef de invloed van de blues steeds merkbaar in de tonaliteit van zijn muziek.
Beïnvloed door Chuck Berry en door Buddy Guy, was ook Jimi Hendrix was een indrukwekkend en virtuoos performer. Hij bespeelde de gitaar achter de rug of soleerde met de tanden. Ooit stak hij als promotiestunt zijn gitaar in brand op het podium. Hij stond vooral bekend om de gecontroleerde feedback die hij toepaste in zijn gitaarmuziek.

De muzikale carrière van Jimi Hendrix was echter maar een heel kort leven beschoren; in 1970 overleed hij aan een overdosis slaapmiddelen in combinatie met alcohol. Jimi Hendrix wordt beschouwd als één van de sleutelfiguren in de transitie van bluesmuziek naar rock.


Janis Joplin

Janis Joplin

Janis Joplin begon haar korte maar indrukwekkende zangcarrière bij Big Brother & The Holding Company, met Bessie Smith als grote voorbeeld. Met haar rauwe en zeer emotionele expressie werd ze een icoon van de moderne tijd. Pearl is het laatste album dat van Janis Joplin op de markt kwam, net na haar overlijden aan een overdosis heroïne in 1970.





 "Freedom's just another word for nothin' left to lose"

The Allman Brothers Band

The Allman Brothers Band
The Allman Brothers Band was een zeer invloedrijke "Southern rock- en bluesband" uit Macon (Georgia). De band werd samengesteld rond gitarist Duane Allman en zijn broer zanger Gregg Allman uit Florida, nadat beide heren deel uitmaakten van de weinig succesvolle garagebands The Allman Joys en Hour Glass. Als studio-gitarist bij Muscle Shoals in Alabama maakte Duane Allman kennis met soulartiesten King Curtis, Wilson Pickett en Aretha Franklin.

In 1969 richtte Duane Allman "The Allman Brothers Band" op. De groep bereikte als snel een cultstatus dankzij het complexe samenspel, vaak in een ongewone toonaard, en door de ellenlange krachtige live-jamsessies. De groep groeide in de jaren '70 uit tot één van de belangrijkste rockbands. Duane Allman speelde ook nog als gitarist bij onder meer Otis Rush en werkte samen met Eric Clapton in Bonnie & Delaney en later bij Derek & the Dominos.

Het derde album "Live At Fillmore East" van The Allman Brothers werd opgenomen in maart 1971. Het werd een kaskraker en wordt beschouwd als één van de beste live bluesrock-albums aller tijden. Kort na het uitbrengen van het album overleed de kersverse gitaarheld Duane Allman in een tragisch motorongeluk. Ondanks het feit dat een jaar later ook bassist Berry Oakley het slachtoffer werd van een motorongeval, bleef de groep samen en hadden ze nog een stevige hit met het countrynummer "Ramblin' Man".
Halverwege de jaren zeventig zat de band echter op een dood spoor, mede door het druggebruik van Gregg Allman en zijn tumultueuze huwelijk met rockzangeres Cher. De band ging uit elkaar, maar stak opnieuw van wal in 1978 met een drugvrije Gregg Allman. Hun succes werd echter geremd door de grote concurrentie van new wave en punk. In 1989 kwam de band andermaal boven water en samen met gitarist Warren Haynes en bassist Allen Woody werd het album "Seven Turns" gemaakt. Zo bewees de band bewees dat ze nog steeds in staat waren tot het maken van stevige bluesrock.

Led Zeppelin

Na het vertrek van Eric Clapton verrees uit de as van The Yardbirds in 1968 de supergroep Led Zeppelin. Met de gloeiend hete gitaar van Jimmy Page, de memorabele gitaarriffs, de groovy psychedelische blues en de rauwe stem van Robert Plant vormde Led Zeppelin de blues om tot hard rock.

De naam van de groep is ontstaan uit een grapje van Keith Moon, drummer van The Who, die stelde dat hun hardere bluesrock "would go down like a lead zeppelin". De liefde voor de blues en de invloed van bluesartiesten als Muddy Waters, Howlin' Wolf en Skip James straalde helder uit de energieke, psychedelische bluescovers op het eerste album "Led Zeppelin". De band haalde ook inspiratie uit Britse, Keltische en Amerikaanse volksmuziek. Tussen 1969 en 1979 maakte de groep elf succesvolle en zeer gevarieerde studio-albums en verzorgden ze optredens waarin ze soms gedurende meer dan vier uur lang improviseerden op hun repertoire.

Naarmate Led Zeppelin meer roem verwierf, namen ze ook meer afstand van de blues. Hun meest succesvolle nummer, "Stairway To Heaven", verscheen op het vierde en zeer gerenommeerde album "Led Zeppelin IV". Naarmate hun ster rees aan het filament, werd de levensstijl van de groep echter extravaganter. Het overlijden van drummer John Bonham kondigde het eind aan van de eerste heavy metal band.


Heart - Tribute to Led Zeppelin, 2012

Dr. John (1941 - 2019)

Dr. John
John Rebennack alias Dr. John "The Nightripper" zag het levenslicht in New Orleans in 1941. Als kind speelde hij gitaar en keyboards bij Professor Longhair. Dr. John raakte echter gewond aan zijn linker ringvinger toen de manager van een motel een kogel afvuurde, gericht op een medemuzikant die scharrelde met de vrouw van de moteleigenaar. De vinger werd hersteld, maar bleef stram waardoor Dr. John besloot om piano te gaan spelen.

John the Nighttripper werd geboren in "The crescent city" als Malcolm John Rebennack Jr. Hij ontleende zijn artiestennaam aan een ver familielid, John Montaine of Dr. John, die in 1800 werd gearresteerd voor de handel in voodoo-talismans, samen met een Senegalese prins.

Dr. John bracht aan het eind van de jaren '60 "New Orleans blues", een subgenre dat door de rol van de blazers en de piano dicht aanleunt tegen jazz. Deze mix van jazz, creole blues en voodoo, samen met de rauwe stem, maakt de muziek van Dr. John heel karakteristiek. Tijdens live-optredens tooide hij zich bovendien met kleurrijke kralen, veren en bont in een muzikaal tot religieus ritueel. Dr. John was zo kleurrijk dat hij geïmiteerd werd in het karakter Dr. Teeth uit de Muppet Show.


Op 6 juni 2019 overleed Dr. John aan een hartaanval. Hij was toen 77 jaar jong. Met het heengaan van Dr. John verbrak de voodoo-bezwering verloor de wereld een kleurrijke warmte die nooit meer zal terugkeren.

Taj Mahal (°1942)

Taj Mahal gaat in het echte leven onder de naam Henry Saint Clair Fredericks. Hij groeide op in een muzikale familie en haalde zijn inspiratie uit de uitgebreide platencollectie van zijn West-Indische vader. Taj Mahal is een autodidact en bespeelt de gitaar, de banjo, de gitaar en de mondharmonica.

In 1964 speelde Taj Mahal samen met Ry Cooder in de groep The Rising Sons. Pas in 1993 verscheen van deze groep het prachtige album "The Rising Sons Featuring Taj Mahal and Ry Cooder". Taj Mahal werkte onder meer ook samen met Buddy Guy, Howlin' Wolf, Lightnin' Hopkins, Muddy Waters, The Rolling Stones, Eric Clapton, Etta James, Toumani Diabate en Keb' Mo'. In de jaren '70 kruidde de tijdloze artiest Taj Mahl steeds vaker op unieke wijze de blues met een Caribische, Latijns-Amerikaanse of Afrikaanse sound.

Rory Gallagher
De Ierse bluesman Rory Gallagher kreeg op 9-jarige leeftijd een gitaar en begon zijn carrière als gitarist in de vroege jaren '60. In 1963 kocht hij een tweedehands gitaar waar hij zijn hele carrière zou op spelen. Toen zijn mama bezwaar maakte om de kostprijs, reageerde hij door te stellen dat hij "dankzij deze gitaar zowel bas als lead kon spelen, waardoor hij een ritme-gitarist zou uitsparen". De gitaar raakte tijdens de jaren heel verweerd door het feit dat Rory Gallagher overvloedig transpireerde.

 Aanvankelijk had hij interesse in skiffle, doch na het beluisteren van Muddy Waters - waar hij in de jaren '70 ook mee samenwerkte - experimenteerde hij meer en meer met blues, rock en volksmuziek. Vanaf de jaren '70 ging Rory Gallagher onder eigen naam optreden.
De band van Rory Gallagher stond bekend om zijn marathonoptredens en was onder meer heel populair in het Oostblok. Ook de Belgische artiest Roland Van Campenhout speelde regelmatig mee. Rory Gallagher had ook een grote schare trouwe fans onder wie vele epigonen die tijdens zijn concerten luchtgitaar speelden.
Rory Gallagher overleed in 1995. In Ierland is hij geëerd met standbeelden en zijn meerdere straten naar hem vernoemd.

Johnny Winter

De uit Texas afkomstige albino John Dawson Winter, alias Johnny Winter was een fenomenale zanger en bluesgitarist die eind jaren '60 begon furore te maken in de Texaanse bars en lokale studio's. Hij speelde samen met zijn broer op het Woodstock festival in 1968. Begin jaren '70 had hij een grote hit met "Rock and Roll, Hoochie Koo".

Door een heroïne-verslaving belandde Johnny Winter al gauw in een neerwaartse spiraal. Eind jaren '70 neigde zijn muziek meer naar hardrock, tot in 1977 een jongensdroom in vervulling ging en hij ging samenwerken met Muddy Waters.
Johnny Winter bracht heel wat eigen interpretaties van klassiekers, onder meer van Chuck Berry, B.B. King, Bob Dylan, The Rolling Stones en Van Morisson. Johnny Winter had ook een succesvolle carrière als muziekproducer, onder meer voor Muddy Waters. Hij overleed op 70-jarige leeftijd.

ZZ Top

Twee zwaar bebaarde mannen met donkere zonnebril uit Texas die met hun scheurende gitaren duistere elektrische boogie-blues brengen, vaak met een humoristische of dubbele boodschap; we hebben het ongetwijfeld over de heren van ZZ Top. Zanger/gitarist Billy Gibbons bespeelt zijn Gibson Les Paul-gitaar met een muntstuk, bassist Dusty Hill onderhoudt de boogie-dreun. Drummer Frank Beard, baardloos, valt qua uiterlijk een beetje uit de toon. De naam ZZ Top verwijst naar bluesmuzikanten B.B. King en ZZ Hill.

Na een periode van bluesrock, incorporeerde de band later ook punk-rock, new wave en dansbare rock in hun repertoire. In 1983 bracht ZZ Top hun meest succesvolle album "Eliminator" uit. De videoclip van "Gimme All Your Lovin'" staat sedertdien op ieders netvlies gebrand.


J.J. Cale

John Welson alias "J.J." Cale is een Amerikaanse singer-songwriter, bluesartiest en producer, geboren in Tulsa, Oklahoma. Hij is de bekendste performer van de "Tulsa Sound": een mengeling van rockabilly, rock 'n roll en blues.

 J.J. Cale bracht in 1971 zijn eerst album "Naturally" uit, pas nadat Eric Clapon een hit scoorde met Cale's nummer "After Midnight". De bescheiden J.J. Cale  vermeed zelf meestal om in de spots te staan. Hierdoor werd zijn stem in zijn nummers vaak ook meer naar de achtergrond verbannen, waardoor je als luisteraar als het ware ìn het nummer getrokken wordt. Bij het grote publiek zijn de nummers van J.J. Cale dan ook meestal gekend in een gecoverde versie, zoals kaskraker "Cocaïne" uitgebracht door Eric Clapton. J.J. Cale verwierf desalniettemin immens veel respect voor zowel zijn gitaartechniek als viir zijn studiowerk. Hij had een belangrijke invloed op veel bluesartiesten.

The Blues Brothers

In 1977 maakten de acteurs Dan Aykroyd en John Belushi het het televisieprogramma "Saturday Night Live" een parodie op de blues. Vele bluesliefhebbers misten echter de ironie en werden fan van "The Blues Brothers". In 1980 werd de eerste film uitgebracht, met bijrollen van Aretha Franklin, Ray Charles, James Brown en Cab Calloway. De film wakkerde de interesse voor de blues opnieuw aan, wat de basis vormde van een nieuwe bluesrevival in de jaren '80.



Black Sabbath - de geboorte van Metal

Black Sabbath
In 1969 besloten twee jongeheren uit het industriële Birmingham een band te vormen: Tony Iommi en Terence "Geezer" Butler verenigden zich met de drummer Bill Ward. Via een advertentie maakten ze ook kennis met de zanger Ozzy Osbourne, maar aanvankelijk zag Iommi de samenwerking niet zitten: Ozzy maakte in de grauwe industriestad deel uit van een rivaliserende gang waar Iommi geregeld mee op de vuist ging. Maar Bill Ward volharde en drie weken later stond de Polka Tulk Blues Band op het podium, een groep genoemd naar het talkpoeder dat hun moeder in de badkamer gebruikte. Omdat er een saxofonist en ook een slide-gitarist aan de groep werd toegevoegd, besloot gitarist Butler zich op de baslijn te concentreren. De nieuwbakken bluesband noemde zich Earth en legde zich, in navolging van Led Zeppelin en Cream, toe op de hardere blues.


Maar er dook meteen een probleem op: er was al een band met de naam "Earth". Dus moest de groep op zoek gaan naar een nieuwe naam, en omdat de bandleden liefhebbers waren van horrorfilms, kozen ze de naam Black Sabbath naar de gelijknamige horrorfilm die werd getoond in de bioscoop recht tegenover de opnamestudio. "Als mensen betalen voor griezelfilms, willen ze stellig ook betalen voor griezelmuziek", zo was de redenering. Weg met de liefde van de Flower Powerbeweging, maak plaats voor het kwade en de hel. De duivel uit de Blues werd de Satan van de Metal.

De bandleden van Black Sabbath koesterden een fascinatie voor de donkere zijde en vooral Geezer verdiepte zich in duistere krachten. Maar op een nacht, nadat had geëxperimenteerd met de zwarte kunsten, zag hij aan het voeteinde van zijn bed in een visioen een creatuur verschijnen. Die nare ervaring was voor de bassist voldoende om zich voorgoed van de zwarte magie te distantiëren. Behalve dan op het podium, waar Black Sabbath uitpakte met de kapsones van de Heer van het Duister.  
Intussen was Black Sabbath geboren en in een mum van slechts twaalf uur werd het donkere debuutalbum "Black Sabbath" opgenomen, een album dat zich typeert door de donkere en agressieve maar blues-geïnspireerde powerakkoorden en riffs van Tony Iommi, een gitaarlijn die op de bas werd gedubbeld door Geezer, en uiteraard de gejaagde zang van Ozzy Osbourne.
Ook het volume van de muziek ging flink de hoogte in, naar eigen zeggen om het immer babbelende publiek het zwijgen op te leggen tijdens de optredens. Een jaar na "Black Sabbath" volgde het album "Paranoid" dat nog beter verkocht dan de voorgaande. 



Welluidende akkoorden waren vervangen door discordante progressies, in alles hoor je de klank van misnoegde jongeren en het harde leven in de industriesteden. Iommy en Butler werkten in een fabriek, Ward en Ozzy gingen op de bedeltoer en Ozzy belandde zelfs een keer in de gevangenis. Muziek werd hun ontsnappingsroute uit de harde wereld waarin ze leefden.

Tony Iommi
Op zijn laatste werkdag in de metaalfabriek moest Tony Iommi een machine bedienen waar hij geen ervaring mee had. Hij wou er de brui aan geven, maar zijn mama stuurde er toch op aan om nog even verder te werken. En het kwaad geschiedde: Iommi raakte met de hand gekneld in de machine en verloor twee vingertoppen van zijn rechterhand, net de hand waarmee hij als linkshandige de akkoorden op gitaar speelde. Zijn hoop op een muzikale toekomst ging op in rook, tot een vriend hem liet luisteren naar een album van Django Reinhardt, de Belgische jazzvirtuoos die, ondanks een zware verminking aan zijn linkerhand, uitgroeide tot de vader van de gipysjazz en één van de grootste musici uit de Belgische jazzgeschiedenis. Iommy raapte opnieuw de moed bij elkaar en ging opnieuw aan de slag met de gitaar. Om zijn vingertoppen te beschermen, wikkelde hij ze in lapjes leder, later maakte hij gebruik van plastiek hulzen. Hij stemde zijn gitaar lager en maakte gebruik van heel lichte (banjo)snaren. Het resultaat was het brommende geluid dat heel kenmerkend werd in de metal.

Black Sabbath had een grote invloed op onder meer Guns N' Roses, Iron Maiden en Sound Garden. en Tony Iommi, die werd de icoon van de powerakkoorden!

Bb Bm B